Dwa ważne procesy, na których bazuje coming out to nazwanie siebie a także powtórzenie tego przed innymi. O przebiegu tego procesu decydują wcześniejsze doświadczenia jednostki. Ujawnienie się zdaniem Basiuk nigdy nie jest ostateczne, dlatego powinno być powtarzane (Basiuk, 2010). Wpływ na dokonanie bądź nie coming out ma wiele czynników od braku gotowości do wypierania własnej seksualności, do tego stopnia że osoba taka nie tyle nie jest w stanie przyznać się przed innymi, co nie jest w stanie przyznać się przed samą sobą do tego kim naprawdę jest.
Coming out można definiować jako proces ujawnienia własnej homoseksualności w celu swobodniejszej komunikacji z bliskimi i innymi osobami ze środowiska zawodowego, towarzyskiego bądź szkolnego (Kopciewicz, Welenc, 2012).
Coming out jest pewnego rodzaju nawróceniem, elementem poprzedzającym skonstruowanie homoseksualnej tożsamości oraz przystąpienie do społeczności (Basiuk, 2010). Szczególnie trudne może okazać się ujawnienie w okresie szkolnym, kiedy młody człowiek sam nie jest jeszcze do końca pewny swojej seksualności z powodu braku doświadczeń w tej sferze. Nie oznacza to, że ujawnienie prawdy przed rodziną czy przyjaciółmi jest prostsze. Jest to sprawa indywidualna wynikająca z tego jakie ma się relacje w szkole bądź w domu rodzinnym. Na pewno będą osoby, którym łatwiej będzie wyznać prawdę a będą takie, którym powie się na końcu bądź wcale. Wszystko to zależy od poziomu relacji jakie ma się z danymi osobami i na ile osoba homoseksualna potrafi przyznać się najpierw sama przed sobą do tego kim jest.
Procesu coming out nie sposób analizować bez uwzględnienia zmian jakie zaszły w przeciągu dwóch ostatnich stuleci w społecznym postrzeganiu homoseksualizmu (Krzemiński, 2010). Postrzeganie homoseksualizmu zmieniało się stopniowo. Mimo to w wielu krajach wokół tej orientacji powstało wiele mitów i stereotypów, których do dnia dzisiejszego ciężko pozbyć się z mentalności szczególnie naszej narodowości.
Jednym z mitów było utożsamianie epidemii HIV i AIDS ze społecznością homoseksualną, głównie mężczyzn jako karę za grzech Sodomii. Lata 80 XX w. były punktem zwrotnym, ponieważ był to czas budzenia się nowej świadomości społecznej (Kochanowski, 2010) w związku z ww. chorobami, które nie były już stereotypem wyłącznie osób orientacji homoseksualnej. Zaczęto dostrzegać ten problem również u narkomanów, stąd oderwanie łatki HIV od osób o odmiennej orientacji seksualnej.
Podsumowując, coming out tożsamy z procesem humanizacji jest umiejętnością opisywania oraz odczytywania rzeczywistości w celu lepszego jej zrozumienia i przekształcenia (Śliwerski, 1998). Osoby homoseksualne powinny zatem dokonywać coming out dając tym samym szansę bliskim na zrozumienie problematyki homoseksualizmu oraz na przekształcenie a tym samym możliwość zmiany własnych poglądów na bardziej adaptacyjne. Osoby homoseksualne powinny zatem pomóc bliskim zaadaptować się do nowej rzeczywistości bez względu na pierwotną reakcję. Drogę do akceptacji odmiennej orientacji zarówno przez samego siebie jak i bliskich można przedstawić na następującym schemacie: szok - gniew - targowanie się - depresja - akceptacja. Są to co prawda fazy żałoby ale dla bliskich poznanie prawdy o homoseksualnej naturze przyjaciela, brata czy syna jest poniekąd pożegnaniem z osobą, którą znali do tej pory. Jest to ta sama osoba, jednak całkiem nowa sytuacja, z którą muszą się zmierzyć. Fazy te mogą nie występować po kolei bądź nawet występować naprzemiennie, dlatego należy dać bliskim czas na pogodzenie się z tym czego zmienić nie mogą, ponieważ orientacja seksualna nie jest czymś co należy zmienić.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz